En 1994 realizo un trabajo de clasificación, El Aceite Azul. Gracias al apoyo otorgado por el Fondo Nacional de las Artes. Este trabajo fue un itinerario topográfico, un orden de fotos y textos, recogidos y coleccionados a lo largo de un viaje. Salí en busca de las señales que me suministraba la calle, algo que me permitiera descubrir la identidad de la ciudad. Recorriendo las orillas del Riachuelo, por la entrada al Puerto, saliendo de la Estación Puente Alsina hacia La Quema (lugar donde se recicla la basura de la ciudad) pasando por Ingeniero Bunge. Fui sobrevolando por lugares pertenecientes a distintas clases sociales. Cada foto tomada, representó un topo, un parámetro ubicado en una tabla de medidas utópicas. A partir de éste trabajo, se fortalecieron mis lazos sociales, culturales y afectivos con la ciudad. También hubo algo más, fue el descubrimiento y la adicción nacida a partir de mi primer baile en un salón de tango. Viajo a Europa en 1995, con dos propuestas de trabajo, dar clases de tango y hacer una residencia de arte en Francia.
In 1994 voer ik een project uit dat bestaat uit het in kaart brengen, een inventarisatieproject “El Aceite Azul (Blauwe Olie), met steun van het Fondo Nacional de las Artes, het Nationale Fonds voor de Kunsten. Dit werk was eigenlijk een soort esthetische topografische route, een reeks foto’s en teksten, verzameld tijdens een reis. Ik ging op zoek naar tekenen die de straat me verschafte, iets wat me in de gelegenheid zou stellen om de identiteit van de stad te ontdekken. Ik liep langs de oevers van de Riachuelo, langs de toegang naar de haven en vanaf het station Puente Alsina naar de Quema, de plaats waar het stedelijk afval verwerkt wordt, waarbij ik ook langs de wijk Ingeniero Bunge kwam. Ik kwam langs plekken waar verschillende sociale klassen woonden. Elke foto die ik nam, was een icoon, een maatstaf op een lijst utopische normen… Als gevolg van dit werk werden mijn sociale, culturele en affectieve banden met de stad een stuk sterker. Dan was er nog een ander element, namelijk de ontdekking van en verslaving aan de tango als gevolg van mijn eerste danssalon: de tango.
In 1994 voer ik een project uit dat bestaat uit het in kaart brengen, een inventarisatieproject “El Aceite Azul (Blauwe Olie), met steun van het Fondo Nacional de las Artes, het Nationale Fonds voor de Kunsten. Dit werk was eigenlijk een soort esthetische topografische route, een reeks foto’s en teksten, verzameld tijdens een reis. Ik ging op zoek naar tekenen die de straat me verschafte, iets wat me in de gelegenheid zou stellen om de identiteit van de stad te ontdekken. Ik liep langs de oevers van de Riachuelo, langs de toegang naar de haven en vanaf het station Puente Alsina naar de Quema, de plaats waar het stedelijk afval verwerkt wordt, waarbij ik ook langs de wijk Ingeniero Bunge kwam. Ik kwam langs plekken waar verschillende sociale klassen woonden. Elke foto die ik nam, was een icoon, een maatstaf op een lijst utopische normen… Als gevolg van dit werk werden mijn sociale, culturele en affectieve banden met de stad een stuk sterker. Dan was er nog een ander element, namelijk de ontdekking van en verslaving aan de tango als gevolg van mijn eerste danssalon: de tango.
